Conclusies na de Labour Support Night30 mei 2017 - Beautiful Planet-Antwerpen

Peilingen zijn slechts peilingen en dus is niets zeker over de uitkomst van de Britse verkiezingen. Vooral omdat de peilingen voor het Brexitreferendum er compleet naast zaten, is voorzichtigheid geboden. Maar uit de recente ontwikkelingen blijkt dat er een nieuwe wind waait in het Verenigd Koninkrijk. Optimisme over de slaagkansen van labour is dan ook verantwoord. 

Al sinds zijn aantreden als partijvoorzitter wordt Jeremy Corbyn hardnekkig afgeschilderd als de man die Labour nooit aan de macht zou kunnen helpen. Bij het begin van de verkiezingscampagne lieten de peilingen een verpletterende voorsprong voor de conservatieven uitschijnen. Theresa May ging ervan uit dat ze de oppositie van de kaart zou vegen.

En kijk, de laatste peilingen geven aan dat de Labour snel zijn achterstand op de conservatieven verkleint. De laatste peiling geeft zelfs aan dat de May haar meerderheid in het parlement verliest.  Een ultieme verkiezingsoverwinning van de Labour Party op 8 juni, is niet langer een wensdroom. 

Maar zelfs al wint Labour niet, dan nog heeft de linkerzijde in Groot Brittannië de basis gelegd voor een nieuwe lente van het socialisme in Europa. Hoe komt dat en wat leren we hieruit voor de socialistische beweging hier in België?

Drie aspecten zijn belangrijk.

Ten eerste is de 'Remontada', zoals de tussenspurt van Labour een beetje ironisch wordt genoemd,  het onmiddellijk gevolg van het bekendmaken van het verkiezingsprogramma, the Labour Manifesto. Dat is geen uitgesproken radicaal programma, maar het is wel de eerste keer dat een grote sociaal-democratische partij er duidelijk voor kiest om lijnrecht tegen de neoliberale dogma’s in te gaan. Veel te lang is de mensen wijsgemaakt 'There is no Alternative' voor het neoliberalisme. Het programma van labour vertaalt op een aantal cruciale terreinen heel duidelijk wat er bij de Britten leeft en stelt ook duidelijke alternatieven. Het gaat daarbij om de belangrijke zaken die een onmiddellijke weerslag hebben op het leven van de grote meerderheid van de bevolking: gezondheidszorg, de zorg voor de ouderen, gelijke kansen in het onderwijs, hernationalisering van het rampzalige spoorwegsysteem... De Conservatieven, die hun asociale agenda wegmoffelden achter veiligheids- en Brexitretoriek, kwamen daarmee in hun blootje te staan, omdat tegelijkertijd hun asociaal programma, onder andere op het vlak van ouderenzorg duidelijk werd. Plots bleek het zorgvuldig opgebouwde imago van Theresa May, als de sterke stabiele leidersfiguur, op niets gebaseerd te zijn en moest zij krasselen om haar gezicht te redden.

Het klare en duidelijk programma van Labour kan daardoor steeds meer mensen overtuigen om hun stem aan de socialisten te geven.

De tweede les is de manier waarop deze campagne wordt gevoerd. Tegen het de vijandige media in, die ook in Groot Brittannië grotendeels in handen zijn van machtige kapitaalgroepen, wordt een strijd van deur tot deur gevoerd, waarbij duizenden militanten worden ingezet om mensen face to face te overtuigen. Dat lukt enkel als een partij zich kan ombouwen tot een brede volksbeweging. Nieuwe organisatievormen, die 'Big Organizing' worden genoemd, zorgen ervoor dat grote groepen mensen georganiseerd kunnen worden en onmiddellijk inzetbaar zijn voor het winnen van stemmen.

We zien hier een herhaling van het fenomeen Bernie Sanders, die met dezelfde duidelijke boodschap en met big organizing, tegen elke stroom in, een enorme mobilisatie heeft kunnen op poten zetten bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Dat een op voorhand al afgeschreven linkse kandidaat als Mélenchon in Frankrijk iets gelijkaardigs heeft gepresteerd, ligt in dezelfde lijn: een duidelijk programma en de steun van een goed georganiseerde basisbeweging zijn de sleutels tot succes.

Het is daarbij ook noodzakelijk dat de beweging wordt getrokken door een leider die oprecht, uit één stuk, zo klaar als pompwater en politiek zeer duidelijk is.  Dat geeft een nieuw soort charisma, dat niet op uiterlijkheden is gebaseerd, maar op geloofwaardigheid. De mensen willen leiders die zich niet verliezen in wishy washy voorstellen, die boter nog vis zijn, maar die klare en duidelijke beleidsopties voorstellen, die zonder compromis of U-bochten worden herhaald en herhaald en herhaald.

Een  derde vaststelling, waar wij in het door rechts gedomineerde Vlaanderen, veel uit kunnen leren, is dat door deze herleving van een dynamisch massa-socialisme, het uiterst-rechts populisme de pas wordt afgesneden. Groepen in de samenleving, die vatbaar zijn voor de uiterst-rechtse racistische retoriek, kunnen op die manier worden teruggewonnen voor de socialistische antwoorden op de crisis. Wat Groot-Brittannië betreft, zou het niet verwonderlijk zijn dat Labour op die manier ook UKIP, de Britse versie van extreem-rechts populisme,  van de kaart veegt. Dat is gebleken bij de tussentijdse verkiezing in Stoke-on-Trent Central, een oude arbeidersbuurt, die massaal voor de Brexit had gestemd en waar UKIP zeker was van een overwinning op Labour. Niet dus. Het zogezegd kansloze Labour van Corbyn haalde de zetel binnen en dat was het definitieve begin van het einde van de Engelse populisten. 

Wat betekent het Britse voorbeeld nu voor ons, hier vandaag in Antwerpen en in Vlaanderen? Wat kan eruit worden geleerd voor de gemeenteraadsverkiezingen, die voor de deur staan en voor de parlementsverkiezingen van 2019?

Ten eerste, een massabeweging legt de basis voor een verkiezingsoverwinning. Maar om die massabeweging mogelijk te maken,  moet je de grenzen van je eigen partij ver overstijgen. Met de bestaande aanhang kom je er niet. Dat geldt voor de sp.a maar evengoed voor Groen of voor de pvda. Het is bemoedigend dat socialisten en groenen in Antwerpen naar elkaar toegroeien. Een dergelijke eenheidsdynamiek is in een meerpartijenlandschap noodzakelijk om een brede politieke basisbeweging mogelijk te maken, die veel groter in schaal, maar ook in impact zal zijn dan wat één partij of de optelsom van twee of zelfs drie partijen kan verwezenlijken.

Voor het doen ontstaan en structureren van die basisbeweging, kunnen we dus veel inspiratie vinden bij de principes van 'Big Organizing'. Deze term die werd gelanceerd door Becky Bond en Zack Exley, die zowat het campagnehandboek van Bernie Sanders hebben geschreven. Dat boek heet ‘Rules for Revolutionaries (how Big Organizing can change everything)’ en is aanbevolen lectuur voor de linkerzijde. Ook bijons

Met Big Organizing wordt de methode van campagnevoeren volledig omgegooid en aangepast aan onze moderne, mondige samenleving. De campagne wordt niet langer door de partijmachine, maar door de basis zelf aangestuurd. Daarbij wordt de basis een grote autonomie gegeven over hoe de campagne wordt gevoerd. Het drijft op zelforganisatie van grote groepen vrijwilligers. De kracht van de massa aan de basis kan volledig worden ingezet, door heel die basis actief te betrekken maar ook te laten meespreken. 

We moeten ons er heel goed van bewust zijn dat er ook in Vlaanderen een enorm potentieel reservoir is van mensen die ongeduldig zitten te wachten om iets groots te doen door mee te werken aan een groots project. Het gaat om duizenden vakbondsmilitanten, basiswerkers in het sociale en culturele middenveld, sociaal bevlogen vrijwilligers, bevlogen leden van jeugdbewegingen en actieve senioren, bij wie het oude vuur van '68 nog brandt. Het is dat reservoir dat door zelforganisatie kan worden aangesproken en omgesmeed tot een massabeweging. 

Als die massa achter een centraal plan, met centrale doelstellingen en met gerichte acties kan worden georganiseerd, dan heb je een veel grotere slagkracht dan wat een klassieke partij kan op de been brengen.

Het internet speelt een grote rol om één en ander efficiënt te organiseren, maar uiteindelijk ligt de kracht van de beweging niet in propaganda via sociale media en dergelijke, maar wel degelijk in het samenbrengen van mensen: op kleine schaal in basisgroepen, en op grotere schaal in grote enthousiasmerende massabijeenkomsten, maar vooral in het rechtstreeks communiceren met en overtuigen van mensen. 

Tijd dus om ons samen te zetten en te bekijken hoe we deze basisprincipes van big organizing kunnen uitwerken, voor Antwerps, Vlaams en Belgisch gebruik.

We besluiten:

Aan twee voorwaarden moet worden voldaan:

  

Ten eerste: een duidelijk programma, dat breekt met de neoliberale dogma’s, en dat volgens ons een ecologisch socialistisch programma voor de toekomst moet zijn, dat wordt uitgedragen door een recht-door-zee woordvoerder,

Ten tweede: het gebruik van de technieken van Big Organizing, waarbij de beweging structuur krijgt en de strijd van deur tot deur kan worden gevoerd.

Als daaraan dan ook voldaan is, dan kan ook Antwerpen, als de eenheidsdynamiek zich doorzet, na een succesvolle campagne in progressieve handen komen

Laat ons even dromen en nu al uitkijken naar een grote apotheose van die campagne met een massabijeenkomst met tienduizenden Antwerpenaars op de Zuiderdokken, de week voor de verkiezingen. Zoals we dat in het verleden ooit hebben meegemaakt.  Dan kunnen we de week daarop een groot overwinningsfeest op de Grote Markt organiseren. We zullen daarbij met alle plezier een nieuwe plaat met toekomstmuziek opleggen.

En dan zal ook de dynamiek voor de parlementsverkiezingen niet meer te stoppen zijn: `

First We take Antwerp, than we take Belgium!